Την ονομάσαμε λίμνη. Ήταν η μεγαλύτερη λακούβα της υπο-κατασκευή περιμετρικής. Η λίμνη με τον μικρόκοσμό της μας τράβηξε το ενδιαφέρον από την αρχή. Δημιουργήθηκε από υπόγεια νερά και σχηματίστηκε μέσα στα όρια ενός δρόμου της περιοχής και της αυλής ενός σπιτιού. Προφυλαγμένη. Για τους περισσότερους απαρατήρητη. Αν την πλησιάσεις όμως και κοιτάξεις προσεκτικά, ανακαλύπτεις τον κόσμο της. Φωτογραφήσαμε τους κατοίκους της, παραβλέψαμε τις βρωμιές της, ερευνήσαμε τους ήχους της. Η λίμνη μπορεί να εντάσσεται στο δρόμο, αλλά λόγω της θέσης της αντιμετωπίζεται και ως αυτόνομο στοιχείο της περιοχής. Κι αν το δικό της περιβάλλον (έντομα-ζώα) της δίνει ζωή, μοιάζει χαμένη από το οπτικό πεδίο των ανθρώπων, γεγονός που της προσδίδει μια απροσδιόριστη φύση. Είναι μια άχρηστη λακούβα, άχρηστη για τους ανθρώπους, χρήσιμη για τους υπόλοιπους "κατοίκους" της περιοχής (σύγχυση ρόλου και αναγκαιότητας), μια προσωρινή πραγματικότητα για τα Εβραιομνήματα. Ένας αόριστος χώρος.